Στο τέλος της Ελληνικής Εποχής του Χαλκού, μεταξύ περίπου 1400-1200 π.Χ., τα μυκηναϊκά ανάκτορα της Κρήτης και της ηπειρωτικής Ελλάδας χρησιμοποιούσαν μικρές πήλινες πινακίδες για τη διατήρηση των λογιστικών τους εγγράφων. Καταγράφοντας τους ανθρώπους, τα ζώα και τα αγαθά που ελέγχονται από τα ανάκτορα, αυτά τα κείμενα – γραμμένα με τη γραφή «Γραμμική Β» – μελετώνται σήμερα όχι μόνο επειδή μας παρέχουν τις αρχαιότερες γραπτές μαρτυρίες της ελληνικής γλώσσας, αλλά και για τον πλούτο των πληροφορίες που περιέχουν για τις διοικητικές λειτουργίες αυτών των ανακτόρων, τα οικονομικά συμφέροντα, τις κοινωνικές δομές, τις θρησκευτικές τελετουργίες και άλλα.
Συνήθως δίνεται λιγότερη προσοχή στο πρώτο κιόλας στάδιο της διαδικασία
