Οι εβδομάδες του Απριλίου κυλούσαν αβίαστα σαν τρεχούμενο νερό και ο άντρας αξύριστος, πνιγμένος πια στα μακριά μαλλιά και τα γένια του, άπλυτος μέσα στα ίδια ρούχα και αποστεωμένος- έτρωγε κάτι πρόχειρο μόνο όταν το θυμόταν- περιφερόταν στο άδειο σπίτι ή στους δρόμους του χωριού σαν φάντασμα. Ο μόνος άνθρωπος που συναντούσε πια ήταν ο Ματθαίος, με τον οποίο έπιναν μαζί σχεδόν καθημερινά. Κι όμως, δεν ένιωθε μόνος, ούτε το σπίτι ήταν πραγματικά άδειο. Ξεχείλιζε από τις αναμνήσεις και όχι μόνο. Ο Σωτήρης είχε την αίσθηση πως οι γονείς του δεν έφυγαν ποτέ από κει, μόνο παραφύλαγαν σιωπηλά μέσα στις πτυχές των παλιών κουρτίνων, στις ξύλινες ντουλάπες και στα κλειστά συρτάρια μέχρι να ξεχυθούν έξω, μόλις παραμεριζόταν και το τε-λευταίο εμπόδιο: η Λίνα. Ο άντρας δεν ξαναπήγε στο νεκροταφείο, δεν χρειαζόταν. Μύριζε την μυρωδιά της μάνας του στην ατμόσφαιρα του κλειστού σπιτιού, μια φορά μάλιστα διέκρινε την φιγούρα της να τον περιμένει καθιστή στο κατώφλι της εξώπορτας ένα βράδυ που επέστρεφε τύφλα στο μεθύσι από το σπίτι του Ματθαίου. Καθόταν εκεί κατάχαμα, ντυμένη στα μαύρα με τον κεφαλόδεσμο ριγμένο χαμηλά στο πρόσωπο. Ήταν σκυμμένη, αλλά όταν άκουσε τα βήμα-τα του γιού της ανασήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε όλο θλίψη. Άνοιξε το στόμα της και δεν βγήκε φωνή, αλλά ο ρόγχος του διασωληνομένου στον αναπνευστήρα τις τελευταίες μέρες της στον νοσοκομείο. Ο Σωτήρης δεν τρόμαξε, το α-ντίθετο, έτρεξε κοντά της, αλλά εκείνη είχε ήδη χαθεί όταν έκανε να την αγγίξει. - Αχ μάνα! τραύλισε με συντριβή και σωριάστηκε στο κατώφλι. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Άκουγε συχνά όταν πλάγιαζε τα βήματα του πατέρα του στον διάδρομο, που περιδιάβαιναν το σπίτι όλη τη νύχτα. Μάλιστα μια δυο φορές τα βήματα σταμάτησαν απότομα ακριβώς έξω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Τσικ, τσικ ήχησε καθαρά ο ήχος από την βίτσα που μαστίγωνε τον πόρτα, με αυτή τον τιμωρούσε όταν ήταν μικρός κι έκανε σκανταλιές. Ο Σωτήρης για λίγο ταράχτηκε, αλλά μετά κάτι έσπασε μέσα του και βούλιαξε ξανά στην συγκίνηση. Οι γονείς του είχαν πεθάνει εξαιτίας του, άραγε οι νεκροί φεύγουν για πάντα ή μένουν κοντά στους ζωντανούς κι ας μην μπορούν να τους δουν εκείνοι; Μεμιάς όλα τα σημάδια ξεκαθάριζαν στα μέχρι τότε κλειστά μάτια του: ήχοι, ψίθυροι ανάμεσα στα δωμάτια, βήματα και εκείνη η πόρτα της ξύλινης ντουλάπας που κάθε βράδυ την έκλεινε για την βρει το πρωί ορθάνοιχτη. Μέσα της ορθώνοντας το καπέλο του πατέρα του και το καλό του παλτό. Όλα μαρτυρούσαν την παρουσία των πεθαμένων του γονιών, της χαμένης παιδικής του ηλικίας. - Πατέρα… μουρμούριζε ευλαβικά ο Σωτήρης. Είσαι άραγε εδώ; Δεν έφυγες ποτέ, έτσι;Όταν έμεινε ολομόναχος ο Σωτήρης στην Μαραθιά, τον ρούφηξε ολοκληρωτικά η δίνη του χωριού, καθώς κάθε επαφή του με τον έξω κόσμο διακόπηκε απότομα. Δύο φορές, ίσως λιγότερες ίσως περισσότερες μέσα στην εξασθενημένη μνήμη του, μίλησε με την γυναίκα του. Απ’ ό,τι κατάλαβε, έμεινε δυο-τρεις μέρες στο Ναύπλιον, προτού επιστρέψει στην Αθήνα. Υποτίθεται ότι περίμενε εκείνον ν’ αλλάξει γνώμη και να γυρίσει μαζί της στο σπίτι τους στην Αγία Παρασκευή. Ανοησίες, ψέματα! Μάλλον τραβιόταν με τον μεσίτη, αλλά -προς μεγάλη του έκπληξη- δεν του καιγόταν καρφί. Άλλο ήταν αυτό που τον απασχολούσε τώρα.
απόσπασμα από το μυθιστόρημα Kitsune, εκδόσεις Φιλύρα
