Μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα. στην αστρονομία, τη φυσική και τα μαθηματικά, ιδέες που κατά κάποιο τρόπο συνδέονται με τη χρήση του άπειρου κέρδισαν την πλήρη νίκη. Προέκυψε μια εικόνα ενός κόσμου που διέπεται από τη γεωμετρία του Ευκλείδη και τους νόμους της κίνησης του Νεύτωνα. Οι επιστήμονες πίστευαν ότι, γνωρίζοντας τη θέση όλων των υλικών σωμάτων σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, θα μπορούσαν να προβλέψουν τη θέση τους σε οποιαδήποτε επόμενη στιγμή - τελικά, γι 'αυτό χρειάζεται μόνο να λύσουν τις αντίστοιχες διαφορικές εξισώσεις.
Εξάλλου, οι δύο θεμέλιοι λίθοι πάνω στους οποίους είχε ανεγερθεί ολόκληρο το κτίριο δεν είχαν κανένα κοινό μεταξύ τους. Ο άπειρος χώρος δεν είχε καμία σχέση με την ύλη που τον γέμιζε· ήταν μόνο μια σκηνή στην οποία παιζόταν το παγκόσμιο δράμα. Από την ουσία του, αυτός ο χώρος, ανεξάρτητα από οτιδήποτε εξωτερικό, παρέμενε πάντα ο ίδιος και ακίνητος - δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν όλη η ύλη εξαφανιζόταν ξαφνικά. Όπως έγραψε ο Α. Αϊνστάιν με την ευκαιρία αυτή, «ο Νεύτωνας ανακάλυψε ότι τα παρατηρούμενα γεωμετρικά μεγέθη (αποστάσεις μεταξύ υλικών σημείων) και οι μεταβολές τους στο χρόνο με τη φυσική έννοια δεν χαρακτηρίζουν πλήρως την κίνηση... Επομένως, εκτός από τις μάζες και τις χρονικά μεταβαλλόμενες αποστάσεις μεταξύ σημείων, υπάρχει κάτι άλλο που καθορίζει τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα· αντιλήφθηκε αυτό το «κάτι» ως σχέση με τον απόλυτο χώρο».
Οι επιτυχίες της Νευτώνειας μηχανικής και αστρονομίας έκαναν την εικόνα του κόσμου που πρότεινε να γίνει γενικά αποδεκτή. Οποιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικά με αυτό άρχισαν να θεωρούνται κάτι αντιεπιστημονικό.
Ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος Καντ περιέγραψε την εικόνα του Σύμπαντος, που έγινε αποδεκτή από όλους τον 18ο αιώνα, ως εξής: «Στην άπειρη απόσταση υπάρχουν πολλά άλλα τέτοια συστήματα αστεριών και τα μέρη του βρίσκονται σε αμοιβαία σύνδεση... Βλέπουμε τα πρώτα μέλη μιας συνεχούς σειράς κόσμων και συστημάτων, και το πρώτο μέρος της άπειρης προόδου μας δίνει ήδη μια ιδέα για το πώς είναι το σύνολο. Δεν υπάρχει τέλος εδώ, εδώ είναι η άβυσσος της αληθινής αμετριότητας... Ο κοσμικός χώρος είναι γεμάτος κόσμους χωρίς αριθμό και χωρίς τέλος...»
Ας σημειωθεί ότι η αναγνώριση του απείρου του Σύμπαντος συνυπήρχε ειρηνικά στο μυαλό του Καντ και των περισσότερων συγχρόνων του με πίστη στον Θεό. Και ορισμένοι θεολόγοι πίστευαν ότι για να δημιουργηθεί ένα άπειρο Σύμπαν, χρειαζόταν ένας ισχυρότερος Θεός από το να δημιουργηθεί ένας πεπερασμένος κόσμος, και επομένως είδαν στο άπειρο του Σύμπαντος «απόδειξη της παντοδυναμίας τουτηκε μισός αιώνας δραστηριότητας από τον Βολταίρο και τους εγκυκλοπαιδιστές, τις καταιγίδες της Γαλλικής Επανάστασης, για να μπορέσει ο Λαπλάς να απαντήσει στην ερώτηση του Ναπολέοντα γιατί δεν αναφέρθηκε ο Θεός στο έργο του για την ουράνια μηχανική: «Μεγαλειότατε! Δεν το χρειαζόμουν αυτό υπόθεση."
