Απόσπασμα από το μυθιστόρημα " Λίβηθρα " της Βάλιας Καραμάνου

 ΒΆΛΙΑ ΚΑΡΑΜΆΝΟΥ

«SPEAKING WITH NO WORDS

Η   Χλόη πάρκαρε λίγο πιο μακριά και περπάτησε ως εκεί με αθόρυβα βήματα. Επίτηδες,

αποφάσισε να ταξιδεύσει τόσο αργά, για να καταφέρει να τον πλησιάσει χωρίς να

την αντιληφθούν. Δεν περίμενε να τον δει, απλά ήθελε να περιεργαστεί το νέο του

σπίτι, για να νιώσει λίγο κοντά του, έστω κι έτσι. Περπάτησε ως το φωτισμένο

παράθυρο κι έριξε μία κλεφτή ματιά μέσα, που της έκοψε την ανάσα: ο Παναγιώτης

ήταν εκεί, όπως τον είχε δει στα χαλάσματα λίγο πριν, καθισμένος μπροστά σ’ ένα

γραφείο και εργαζόταν στον προσωπικό του υπολογιστή. Πάντα η ίδια αγάπη για την

τεχνολογία, σκέφτηκε με τρυφερότητα η Χλόη. Και δεν ήταν μόνο αυτό: μέσα από το

δωμάτιο ερχόταν μία μελωδία. Ο Παναγιώτης άκουγε το αγαπημένο της

συγκρότημα, τους Magenta, να τραγουδούν :

« It's always the same now, sugar

We just don't speak

And like always, darling

You make me weep »

Είχαν πάντα τόσα κοινά σημεία μεταξύ τους! διαπίστωνε με συγκίνηση και

θλίψη για άλλη μια φορά η Χλόη. Ακούμπησε στο περβάζι, παραδομένη στη μελωδία

και στην ταραχή μέσα της, πατώντας ένα ξερό κλαδί, που έσπασε με θόρυβο. Ο

Παναγιώτης αμέσως πετάχτηκε όρθιος και στράφηκε προς το παράθυρο. Έντρομη η

Χλόη κόλλησε τη ράχη της στον τοίχο δίπλα στο περβάζι για να μην τη δει. Άκουσε

το παράθυρο ν’ ανοίγει ακριβώς δίπλα της κι ένιωθε την καρδιά της να χτυπά τόσο

δυνατά, που φοβόταν μήπως προδώσει την παρουσία της εκεί. Από το εσωτερικό του

δωματίου οι Magenta ακούγονταν πια δυνατά:

« You make me dizzy honey,

You make me scream »

- Είναι κανείς εκεί; ακούστηκε επιτακτική η φωνή του Παναγιώτη.

Η Χλόη κράτησε την αναπνοή της.

- Ποιος είναι; ξαναρώτησε ο άντρας πιο μαλακά αυτή τη φορά.

Η γυναίκα συνέχισε να μην αναπνέει κολλημένη στον τοίχο τρέμοντας σαν

φυλλαράκι στον άνεμο. Έγινε μία παύση γεμάτη από τη μουσική των Magenta και

τη σιωπή ανάμεσά τους. Τέλος, ακούστηκε η φωνή του Παναγιώτη πολύ

χαμηλόφωνη και τρυφερή:

- Χλόη;….

Η γυναίκα παρέμενε κολλημένη στον τοίχο με τα μάτια ερμητικά κλειστά για

να συγκρατούν τα δάκρυα και την καρδιά κομμάτια. Όμως δεν απάντησε. Μόνο η

μουσική ακουγόταν μέσα στη νύχτα:

« You and me together baby,

Speaking with no words

You and me together, darling

It's like a curse »

ΕΚΔΌΣΕΙΣ  "ΣΑΪΤΑ "

Περισσότερα για το συγγραφικο της έργο  δείτε https://www.fractalart.gr/valia-karamanoy/εδώ