Απαντήσεις αναλυτικά στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου χημείας β γυμνασίου

 

Για να δείτε  το αρχείο πατήστε πάνω στην εικόνα 

Μόλις που πρόλαβαν να μπουν στο σπίτι, ενώ η καταιγίδα ξεσπούσε με τρομερές αστραπές που φώτιζαν για λίγα δευτερόλεπτα σαν μέρα και κατόπιν ολόκληρο το σπίτι τραντάζονταν συθέμελα από τους κεραυνούς. Τα κορίτσια είχαν ζαρώσει φοβισμένα στο ντιβάνι κοντά στο μωρό, ενώ η Αγγελική σέρβιρε τις νερόβραστες πατάτες για το μεσημεριανό τους γεύμα. Φερόταν όσο μπορούσε πιο φυσιολογικά για να μην δημιουργήσει πανικό στα παιδιά, αλλά η ματιά της διαρκώς έπεφτε πάνω στην εξώπορτα περιμένοντας με αδημονία τον Θάνο με την Μαρία να φανούν. - Θα γυρίσουν, θα δεις, την παρηγόρησε χαμηλόφωνα ο Νίκος για να μην τον ακούσουν οι μικρές. - Μα τι κάνουν τόσες ώρες εκεί έξω; μουρμούρισε εκείνη με αγωνία. Απάντηση δεν πήρε, αλλά ήταν βέβαιη πως τα ίδια απαίσια προαισθήματα έζωναν και την ψυχή του Νίκου. Είχαν γίνει μια οικογένεια όλοι πια. Ακόμα και αυτός ο μαλθακός Θάνος με τα αραιωμένα μαλλιά, τα μικρά παμπόνηρα μάτια και το πλαδαρό θεόρατο κορμί έμοιαζε πλέον διαφορετικός ώρες ώρες. Νοιαζόταν περισσότερο για τους άλλους, βοηθού-σε τη Μαρία με το μωρό, το κρατούσε αγκαλιά και του μιλούσε, ακόμα και στις δουλειές συμμετείχε. Τις νύχτες κοιμόταν αδιαμαρτύρητα στο στρώμα κατάχαμα δίπλα στο ντιβάνι, κοντά στην οικογένειά του. Τα κορίτσια δεν τα είχε πλησιάσει ποτέ, ήταν ιδιαίτερα προσεχτικός μετά από τον καυγά του με την Αγγελική για τη ματιά που είχε ρίξει στην Έλλη τις προάλλες. Ο φόβος τον είχε κάνει να μαζευτεί και να παραμερίσει τον εγωισμό του. Ακόμα και η Μαρία όμως εκείνο το πρωί φάνταζε διαφορετική. Μια νέα Μαρία περισσότερο αποφασιστική και δυναμική. Το προηγούμενο βράδυ δεν τους είχαν πει πολλά για την τύχη των Ολλανδών. Μόνο πως ήταν όλοι νεκροί από την συμμορία. Τα υπόλοιπα άρρωστα σαδιστικά τους «παιχνίδια», όπως τα παλουκωμένα κεφάλια και τους βιασμούς, θεώρησαν πως ήταν καλύτερο να μην τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι. Έφτανε που τα έζησαν οι δυο φίλοι και δεν μπορούσαν να τα βγάλουν από το μυαλό και την ψυχή τους. Το άψυχο κεφάλι του Λουκ, θλιβερό τρόπαιο πάνω στον ματωμένο πάσσαλο, ακόμα στοίχειωνε τις μέρες και τις νύχτες της Αγγελικής πνίγοντάς την με κύματα ναυτίας. Το μαρτύριο αυτό αρκούσε για τους δυο τους, δεν ήταν ανάγκη να το ζήσουν και οι υπόλοιποι. Σε αυτό το σπίτι υπήρχαν παιδιά, ζούσε ακόμα η ελπίδα να χτίσουν έναν καινούργιο καλύτερο κόσμο στα συντρίμμια του παλιού. Ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να ελπίζει. Πως από το σκοτάδι θα γεννηθεί το φως! Άθελά της σκέφτηκε ένα κομμάτι της θείας Κωμωδίας του Δάντη, την επιγραφή στην πόρτα της Κολάσεως: «Lasciate ogne speranza voi ch’ intrate», δηλαδή «Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνε-τε». - Τι σκέφτεσαι; ακούστηκε ξανά ο Νίκος δίπλα της που την βοηθούσε στο στρώσιμο του τραπεζιού παρατηρώντας το γεωμετρικό προφίλ της. - Την Κόλαση του Δάντη. - Θυμήθηκες τις συζητήσεις μας για την ποίηση και την λογοτεχνία; Ένα από τα πολλά κοινά μας σημεία στην Αθήνα, είπε ο άντρας με κάποια νοσταλγία. - Νίκο, έκανε η γυναίκα ρίχνοντάς του μια απελπισμένη σκοτεινή ματιά, μήπως είμαστε ήδη εκεί; - Που δηλαδή; - In tenebris… Στο αιώνιο σκότος αυτής της Κόλασης… - Lux in tenebris (Φως μέσα στο σκοτάδι), πρόφερε ο Νίκος και την αγκάλιασε απαλά από τους ώμους. Πάντα γεννιέται ένα καινούργιο φως, ένας νέος κόσμος και αυτή η διαδικασία υπήρξε πάντα επίπονη, κάθε γέννα έχει ωδίνες και αίμα. Ακόμα και πριν από αυτό, θυμάσαι πως ήταν; Η Ευρώπη κατέρρεε, ακόμα και στο Λονδίνο οι τρομοκράτες χτυπούσαν αλύπητα στο ψαχνό, όπως και σε τόσες άλλες πόλεις. Ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, είχε από καιρό πεθάνει, απλά εμείς δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Δεν αντέχαμε να πιστέψουμε πως θα διαταράξει κάτι την δήθεν ασφάλειά μας, την περιουσία μας. Ήρθε όμως αυτός ο πόλεμος να μας μάθει με σκληρό τρόπο πως –είτε το θέλουμε είτε όχι- όλα παρακμάζουν και τελικά πεθαίνουν για ν’ αναστηθούν σαν κάτι νέο. Κάθε πόλεμος όμως τελειώνει κάποτε, πάντα έτσι γινόταν. Εσύ το είχες πει, θυμάσαι; Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να συνεχίσει ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι. Έτσι θα γίνει και τώρα. Υπάρχει τέλος σ’ αυτή την κόλαση. Θα το δεις…. Lux in tenebris!

Βάλια Καραμάνου