Βάλια Καραμάνου: “IN TENEBRIS”, Εκδόσεις Φιλύρα, 2020, σελ. 262
Διασχίζοντας τον Ασπρόκαμπο της ορεινής Κορινθίας, λίγο πριν την Στυμφαλία και το οροπέδιο του Φενεού, υπάρχει μια ερημική διασταύρωση. Εκεί στα δεξιά μας συναντάμε ένα εγκαταλελειμμένο διώροφο σπίτι στο χρώμα της ώχρας, που το κάνει σχεδόν αόρατο μέσα στο δάσος από καρυδιές και καστανιές. Κάθε καλοκαίρι που περνούσα από εκεί για να φτάσω στην αρχαία Φενεό, όπου παραθέριζα, αναρωτιόμουν ποιοι ζούσαν κάποτεσ’ εκείνο το μέρος, πως ζούσαν μέσα στην ερημιά, αλλά κυρίως θεωρούσα πως ήταν η τέλεια κρυψώνα σε καιρό πολέμου. Στο μυαλό μου έρχονταν τότε και οι κρύπτες στα κρυφά ανοίγματα της σκεπής στο άλλο πατρικό του παππού στην Αργολίδα και κατέληγα ν’ αναρωτιέμαι τι θα κάναμε εμείς σε ανάλογη περίπτωση. Η δική μου γενιά δεν γνώρισε πολέμους, ασύμμετρες απειλές και άλλες παρόμοιες καταστάσεις μέχρι σήμερα. Μόνο από αφηγήσεις παλαιότερων ή από λογοτεχνικά/ καλλιτεχνικά έργα, που μας ανατρίχιαζαν, αλλά παράλληλα παρέμεναν τόσο μακριά από εμάς. Τι θα γινόταν λοιπόν «αν»;
Το αιώνιο αυτό ερώτημα γέννησε το «INTENEBRIS», το τελευταίο μου μυθιστόρημα. Μια τέτοια συγγραφική ιδέα φάνταζε μέχρι πρότινος ανένταχτη στην εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή, όχι όμως για τις εκδόσεις Φιλύρα που πρόθυμα και άμεσα μου προσέφεραν εκδοτική στέγη. Τι ειρωνεία! Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε ελάχιστες μέρες πριν την δική μας «αιχμαλωσία».
Η υπόθεση έχει ως εξής: η Αγγελική και ο Νίκος είναι δύο φίλοι- παρά τον έρωτα που υποβόσκει ανάμεσά τους- που αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στο Λονδίνο για επαγγελματικούς λόγους. Το βράδυ της Πρωτομαγιάς του 2017 – σύμφωνα με μια εναλλακτική δυστοπική εκδοχή της πραγματικότητας- η χώρα δέχεται εχθρικά πυρά και βυθίζεται στο σκοτάδι («intenebris» στα λατινικά σημαίνει «σε κατάσταση εγκλωβισμού», «στο σκοτάδι» και πρόκειται για φράση της Θείας Κωμωδίας του Δάντη, από την οποία αντλούνται πολλά ακόμη αποσπάσματα). Η Κόλαση λοιπόν απλώνεται στην δίχως νερό, ρεύμα, επικοινωνίες πρωτεύουσα και επικρατεί το χάος. Οι δυο φίλοι αναγκάζονται μαζί με μια ακόμα οικογένεια να καταφύγουν στο ερημικό σπίτι στην Ορεινή Κορινθία, που είναι το πατρικό του Νίκου. Εκεί, μέσα στο δάσος ζουν σε έναν πρωτόγονο, άγριο και γοητευτικό κόσμο με μοναδικό στόχο την καθημερινή επιβίωση. Στο πλευρό τους τάσσονται παλιοί φίλοι, αλλά πολιορκούνται και από νέους αιμοβόρους εχθρούς, μια και ο εμφύλιος πόλεμος πια μαίνεται στην περιοχή και όχι μόνο. Ο παλιός κόσμος έχει δύσει οριστικά κι ένας καινούργιος- πολύ πιο τρομαχτικός- έχει ανατείλει στην θέση του. Οι άνθρωποι αλλάζουν, καθώς τα μυστικά τους, οι πιο σκοτεινές παρορμήσεις τους αναδύονται πλέον αβίαστα. Θα γεννηθούν τέρατα που θα παραβιάσουν κάθε όριο κτηνωδίας και σαδισμού, αλλά παράλληλα θα δημιουργηθούν και ήρωες γεμάτοι αλτρουισμό και αυταπάρνηση. Το μίσος ξεχειλίζει ανεξέλεγκτο, το ίδιο όμως και ο έρωτας, η μητρική αγάπη, η αυτοθυσία στην ανατολή αυτού του παράξενου κόσμου. Κι ενώ η ζωή βρίσκει τον τρόπο να συνεχίσει, αποδεικνύεται πως ο μεγαλύτερος εχθρός ίσως τελικά να μεταμφιέζεται στα πιο προσφιλή μας πρόσωπα.
Το έργο εστιάζει στην διάρκεια έξι εβδομάδων, κατά την οποία λαμβάνει χώρα η αιχμαλωσία στο σκοτάδι, σε ένα παραδεισένιο, ανοιξιάτικο σκηνικό στο οροπέδιο του Φενεού και στην λίμνη της Στυμφαλίας, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον θάνατο που σαρώνει την χώρα. Μια και βιώνουμε και εμείς, κατά έναν τραγικό τρόπο, μια ακόμα «μαύρη» άνοιξη, ας ελπίσουμε να καταφέρουμε να βρούμε τον δρόμο μας στον καινούργιο κόσμο που θα ανατείλει μετά την γέννηση της πανδημίας. Ένα είναι βέβαιο, όπως έχει αποδειχθεί από το παρελθόν: η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να συνεχίζει.
“Στο μέσον της πορείας της ζωής
Βρέθηκα σ’ένα δάσος σκοτεινό
Όπου είχα χάσει την ευθεία οδό”
(Θεία Κωμωδία, Δάντης)
Πηγή
https://www.fractalart.gr/valia-karamanoy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου